Terug: Zweven en laten zweven
Vorige pagina: Zingende opvaart
Volgende pagina: Before solo
Date: Nov 23'94, 15:55
From: David Habercom
From: pa117518@utkvm1.utk.edu (David Habercom) (Voorzitter van de World Class Soaring Association.)
Volgens mij verschilt de sociale cultuur van land tot land en de ene piloot vertelt gemakkelijker over angst dan de andere. Bij mijn weten, en dan heb ik het over mijn ervaring in het zuidoostelijke deel van de USA, hebben de meeste piloten geen aarzeling om te bekennen dat ze weleens bang zijn, zeker de oudere niet.
De meest treffende voorbeelden die ik ken van overdreven zelfverzekerd machogedrag zijn die van jongens die een keer met hun vriendjes langskomen om een vluchtje mee te maken. Soms proberen ze met de piloten in gesprek te komen en dan vragen ze hoeveel moed en durf er voor nodig is om in `these babies' te vliegen, maar de piloten zelf vinden het wat gênant.
Natuurlijk zijn we bang. Het is een fundamenteel menselijke emotie. Mensen die het tegendeel beweren, vallen als het erop aan komt door de mand.
De belangrijkste vraag voor ons allemaal is niet of we angst voelen, maar wat we er mee doen. Wanneer de angst ons als een golf overspoelt, raken we hulpeloos. Als je dan vliegt, betekent het een vroegtijdige dood. Wanneer we zelf groter zijn dan de angst, kan het de alarmbel zijn die ervoor zorgt dat we de juiste maatregelen nemen.
Angst is onze meest betrouwbare partner, maar heeft ook belangrijke nadelen, zoals domheid en onnadenkendheid. Angst leert weinig, met tegenzin, en louter door stampwerk.
Vergelijk je eigen gevoelens eens met die van een onervaren passagier, die bij de turbulentie van een krachtige thermiekbel een maagkrampende doodsangst voelt, maar nauwelijks oog heeft voor het kleine toestel rechts voor zich waarvan het silhouet bewegingloos op hem afkoerst. Het verschil zit hem in de kennis die je hebt. Angst moet worden opgevoed. In de cockpit kan de kinderlijke angst je dood betekenen. Een `goed geïnformeerde' angst zal je leven redden.
Ik stel me de angst voor als een slapende hond. Hij ligt de hele tijd aan mijn voeten, meestal in een sluimer. Maar af en toe gaat hij rechtop zitten en kijkt om zich heen, zijn oren recht overeind. Als hij dat doet, doe ik dat ook. Soms heeft hij gelijk, dan moet ik iets doen, en dat doe ik dan ook. Maar vaak was het slechts een hondedroom zonder verdere betekenis. Dan krab ik hem achter zijn oren en zeg dat het zo goed is. Na verloop van tijd krijgt hij beter door wanneer het tijd is om rechtop te gaan zitten en wanneer niet. We leren er allebei van.
Wie wil vliegen, moet vrede sluiten met angst.
Date: Dec 16'94, 09:02
From: Gosta Arvastson
From: etnoga@strix.udac.uu.se (Gösta Arvastson) (Instructeur van zweefvliegclub Gothenburg, lid van de Zweedse opleidings- en veiligheidscommissie, redacteur van Segelflygsport.)
Volgens Esko Keskinen, psycholoog en hoofd van de Finse nationale opleidings- en veiligheidscommissie, is er altijd een kritieke relatie tussen student en instructeur. Het nemen van beslissingen is slechts een pedagogische simplificatie in vergelijking met de complexiteit van de besturing van het zweefvliegtuig, aldus Keskinen. Wat je feitelijk doet als instructeur, is het aanleggen van een zinnige `interne reflex' in de geest van de leerling.
Ik kreeg vandaag informatie over een ongeluk in Zuid-Afrika. Het had overal kunnen gebeuren.
Een zweefvliegtuig raakte in een spriraalduik op ongeveer 300 meter en maakte zo'n drie en een halve draaiing voor het de grond raakte --- met volledige roeruitslag in de richting van de spiraal. De meesten van ons herkennen het ongeluksscenario. Het is al te vaak gebeurd. De leerling in kwestie had eerder zijn bekwaamheid om uit een spiraalduik te komen tot volledige tevredenheid van zijn instructeurs bewezen; het was een goede leerling.
Dat zijn drie en een halve draaiing om na te denken over een herstel vanaf 300 meter of: wat er is blijven hangen van de lessen over een beginnende spiraalduik op lage vlieghoogte, voor je de grond raakt. Ik vermoed dat het gebrek aan hoogte paniek teweeg bracht.
Goed uitgevoerde hersteloefeningen op voldoende hoogte zullen vooral de spanning doen verminderen --- dat heeft te maken met het aanleren van de zogeheten gekalibreerde angst. Alle instructeurs weten dat angst vaak het eerste gevoel is dat veel piloten zich herinneren, de eerste innerlijke reflex die ze zullen activeren en als de angst langer dan een of twee draaiingen aanhoudt, kan het te laat zijn.