Tijdens de lessen reden we ook weleens langs zijn huis, een mooie bungalow naast een verlaten herenhuis in de bossen, waar zijn vrouw Jenny en hij vroeger werkten toen het herenhuis een kindertehuis was. Jenny, een jonge sterke vrolijke Surinaamse vrouw die maatschappelijk werk bij de Kinderbescherming deed, veel zware zaken had en meer dan genoeg energie overhield om haar drie zoons op te voeden. Trots op het succes van haar jongens vertelde ze me hoe ze hen op de betere scholen kreeg, tegen de heersende vooroordelen in. Haar jongste werd de eerste donkere leerlingenpresident in de historie van zijn gymnasium. Ze vond dat mooi maar bezwoer hem vooral te blijven studeren, de hoofdzaak in het vizier te houden.

Kort voor het eindexamen van de jongste overleed Jenny plotseling. Begin dit jaar maakte ik een foto van Humphry. Tegen de zonnige goudgele achtergrond keek hij vriendelijk, maar niet zo stralend als ik hem vroeger kende. Even later werd hij met hartklachten opgenomen in het ziekenhuis.

Hij zag tegen de bypass-operatie op. De chirurg had hem uitgelegd wat er ging gebeuren, de kans dat hij de operatie niet zou overleven was slechts een handvol procenten maar toch niet zo'n leuk vooruitzicht en de pijn vond hij ook niet prettig.

En toch leek hij juist daar in het ziekenhuis zijn sprankeling terug te vinden, alsof Jenny van gene zijde, een jaar na haar dood, vond dat ze haar man bij moest staan. Familie kwam langs met speciale Surinaamse soep waarvan hij als een tevreden buddha op zijn ziekenhuisbed zat te smullen. Hij begreep wel dat hij af moest vallen maar hij zou dat dan wel op zijn gemakje doen.