|
|
|
|
Rond de witte villa waar ze een kamer huurde waren steigers gezet. Schilders hadden
de oude gevel gezandstraald en nu stond de villa in een door de maan verlicht wit poederlandschap. We zaten tegen het smeedijzeren tuinhek en keken naar de bleke schemerwereld. Alles was strikt genomen vreemd, we kenden elkaar net een avond en toch voelde het aan alsof we hier thuis waren.
Sindsdien spreken we elkaar vaker. Ik heb schilderijen van haar, werken van jaren geleden. Haar werk staat op een stuk golfkarton, op een houten luik van een schip gesloopt, op hardboard dwars over de lijst heen, op transparant stralende vellen. Verlaten stationshallen in het duister, sterke vrouwengezichten die bijna achteloos zijn geschapen, naakten, tegelijk sterk en hulpeloos. Als we elkaar zien verbaas ik me altijd over haar aanwezigheid. Of ze nu moe is of energiek, ziek of verliefd, ze zegt waar het op staat, leest je gedachten en met haar wrange glimlach maakt ze milde grappen. |
|